Το 1996 εργαζόμουν στην «Καθημερινή» όταν ένας σοσιαλδημοκράτης βουλευτής μου έδωσε ένα έγγραφο της ΣΤΑΖΙ, σύμφωνα με το οποίο στη δεκαετία του ’80 το 2% του τζίρου της ανατολικογερμανικής RFT έπρεπε να διανέμεται μέσω της ΙΝΤΡΑΚΟΜ στα ελληνικά πολιτικά κόμματα. Ηταν οι αποκλειστικοί προμηθευτές του ΟΤΕ. Η «Ζήμενς» τεχνολογικά δεν έχει καμία σχέση με την εταιρεία της ανατολικής Γερμανίας. Και όμως πολλές από τις καταθέσεις των μελών του παράνομου δικτύου των «μαύρων ταμείων» της Siemens διαβάζονται σαν τις αναφορές του περίφημου δόκτωρα Βίνκλερ (συνδέσμου της ανατολικογερμανικής εταιρείας με την ελληνική αγορά). Ο «κόσμος του ’96» αποδείχθηκε πιο «ανθεκτικός» από εκείνους που τον πολεμούσαν.
Γιατί όμως; Μήπως γιατί οι «πελάτες» είναι οι ίδιοι στη νοοτροπία τους; Μήπως δηλαδή, παρά τις αλλαγές στον ΟΤΕ και το κράτος, το 2% παρέμεινε ζωτική «ανάγκη» για το πολιτικό προσωπικό και τους διεφθαρμένους κρατικούς λειτουργούς; Ακόμα και τα πρόσωπα εκείνων που εισέπρατταν, με εξαίρεση τους «πεθαμένους», παρέμειναν τα ίδια.
Περισσότερα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
