Γιατί;
Ήρθε μια μέρα στη ζωή μου απρόσκλητο. Η αλήθεια είναι, πως αγαπώ τα ζώα, αλλά από μακριά!!Δεν ήθελα να τα ακουμπάω λυπόμουν όταν τα έβλεπα να υποφέρουν. Ως εκεί. Αυτό το σκυλάκι άλλαξε τη ζωή μας. Όπως και τα παιδιά, είχε ανάγκη από φροντίδα και ΑΓΑΠΗ. Το ταϊζα και μου έδειχνε ΑΠΕΡΑΝΤΗ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ, μου έκανε χαρές. Με έκανε να ξεφεύγω απ’ τα προβλήματα της καθημερινότητας. Όταν μελαγχολούσα, η καθημερινή μας βόλτα με έβγαζε από μεγάλα αδιέξοδα. Η διάθεση μου άλλαζε! Η μελαγχολία και η στενοχώρια, έδιναν τη θέση τους στην χαρά και την ευχαρίστηση. Τα παιδιά βγήκαν απ’ το σπίτι, άφησαν τους καυγάδες και τον υπολογιστή, βγήκαν στις αυλές με το σκυλάκι και τους φίλους τους. Έγιναν πιο κοινωνικά και υπεύθυνα. Είχαμε αποκτήσει ένα ζωντανό παιχνίδι ΠΟΥ ΔΕ ΖΗΤΟΥΣΕ…ΔΕΝ ΑΠΑΙΤΟΥΣΕ ΤΙΠΟΤΑ!!! ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΧΑΔΙ, ΕΝΑ ΤΡΥΦΕΡΟ ΒΛΕΜΜΑ και λίγο φαγάκι, έστω και τα αποφάγια μας.Έγινε μέλος της οικογένειας.Βόλτες, χαρές, παιχνίδια…ευτυχισμένες στιγμές.
Τρία (3) χρόνια. Ώσπου μια μέρα, κάποιοι που λέγονται άνθρωποι;;; Που υποτίθεται ότι έχουν λογική και αισθήματα, πέταξαν ΦΟΛΕΣ. Γέμισαν την πόλη μας απ’ αυτές.Αλίμονο!! Μέσα σε λίγα λεπτά ήρθε το ΤΕΛΟΣ. Ένα τέλος ΦΡΙΧΤΟ. Όπως φριχτή είναι η ψυχή τους. Όπως φριχτή είναι η ζωή τους. Ο πόνος μου μεγάλος, η αντίδραση των παιδιών, άσχημη.Πως άραγε φαντάζουν οι άνθρωποι στα μάτια των παιδιών;Είμαστε άξιοι της μοίρας μας.Σ’ αυτόν τον άθλιο κόσμο, όταν η ζωή χαρίζει ΑΓΑΠΗ, εμείς τη σκοτώνουμε. ΠΟΛΥ ΑΠΛΑ: της ρίχνουμε ΦΟΛΑ, προτιμάμε τη ΜΙΖΕΡΙΑ, την ΚΑΚΟΜΟΙΡΙΑ. Είμαστε ΑΞΙΟΛΥΠΗΤΟΙ. Σκοτώνουμε τα ΔΩΡΑ της ΖΩΗΣ. ΠΟΛΥ ΑΠΛΑ ΤΟΥΣ ΡΙΧΝΟΥΜΕ ΦΟΛΑ!! ΠΟΛΥ ΑΠΛΑ: ΑΛΙΜΟΝΟ!!
