Καμιά φορά στα Γιάννενα κάνουν στάση οι πιο απίθανοι ταξιδιώτες. Ξεπροβάλλουν μέσα από το Μιτσικέλι, κατά Περίβλεπτο μεριά, καβάλα σε άλογο, ερχόμενοι από το Ιράν και κάνουν στάση στο σπίτι της Ελένης Παγκρατίου στην Κρανούλα…
Δεν είναι έτσι: Από την κουβέντα προκύπτει ότι έμαθε την αγάπη για τη νομαδική ζωή από τους γονείς της! Αυτό έκαναν και εκείνοι, όταν η Λοράνς ήταν παιδί. Και τώρα είναι μαζί της, την ακολουθούν κατά πόδας από τα τέλη Ιουνίου, επειδή αγαπούν το ταξίδι. Ο μικρός της γιος στις θερινές τους διακοπές γνωρίζει με αυτόν τον τρόπο τον κόσμο!«Ξεκίνησα καλύπτοντας 30 χιλιόμετρα την ημέρα. Κάθε εβδομάδα αυξάνω την απόσταση κατά πέντε χιλιόμετρα. Σταδιακά έφτασα να κάνω 60 χιλιόμετρα ημερησίως. Ξεκινάω κάθε πρωί στις έξι. Πρέπει να σέβεσαι το άλογο και την κούρασή του. Να μην παρασύρεσαι υπολογίζοντας μόνο τις δικές σου δυνάμεις», λέει η Λοράνς. Από τις 2 Απριλίου έχει κάνει τέσσερις χιλιάδες χιλιόμετρα- 45 μόνο την ημέρα που έφθασε στην Κρανούλα. Μου παραπονιέται για τους χάρτες: «Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα που οι χάρτες δεν σου λένε την αλήθεια!», λέει γελώντας. Κατά τα άλλα όλες οι χώρες μοιάζουν: «Ταξιδεύω κυρίως στην εξοχή, άρα η επικοινωνία με ανθρώπους δεν είναι όσο συχνή φαντάζεσαι. Αλλά όπου και αν πάω οι αντιδράσεις των ανθρώπων είναι πολύ θετικές. Στο Ιράν, στην Τουρκία, εδώ στην Ελλάδα… παντού οι άνθρωποι είναι χαρούμενοι και μου λένε μπράβο».
.
Και μόνο να το διαβάσεις, χρειάζεσαι δύο αναγνώσεις για να το εμπεδώσεις. Κι όμως είναι η απίστευτη αλλά αληθινή ιστορία της Λοράνς Μπουγκό από τη Βρετάνη της Γαλλίας και της Αλμίλα του αλόγου της από το Τουρκμενιστάν. Ξεκίνησε το μακρύ της ταξίδι στις 2 Απριλίου από το Ισπαχάν του Ιράν όπου βρέθηκε για τον εορτασμό της ιρανικής πρωτοχρονιάς στις 21 Μαρτίου. Θα διανύσει συνολικά εφτά χιλιάδες χιλιόμετρα ιππεύοντας καθημερινά και θα καταλήξει στο Παρίσι στις 15 Σεπτεμβρίου. Στις 30 Ιουλίου το ημερολόγιο της έγραψε «Γιάννενα-Κρανούλα».
.
Πάθος για τα άλογα
Για να οργανώσει το ταξίδι των εφτά χιλιάδων χιλιομέτρων και να το βάλει μπρος χρειάστηκε δέκα μέρες όλες κι όλες. Βρήκε το άλογο της από έναν ιδιοκτήτη στο Ιράν. Ο λόγος που ταξιδεύει είναι το πάθος της για τα άλογα. Και για το συγκεκριμένο ταξίδι είναι η αγάπη της για μια ράτσα: την Akhal-Téké η κινδυνεύει με εξαφάνιση. Θέλησε λοιπόν να αναδείξει το μονοπάτι που ακολουθούσε η συγκεκριμένη ράτσα στην Ανατολή. Πρώτη επιλογή ήταν το Τουρκμενιστάν. Η ασταθής όμως πολιτική κατάσταση έκανε το ταξίδι επικίνδυνο. Τελικά αποφάσισε να ξεκινήσει από το Ιράν. Και δύο χώρες είναι από τα πλέον χαρακτηριστικά περάσματα της ράτσας της Αλμίλα. Μετά το Ιράν η Λοράνς πέρασε στην Τουρκία, από εκεί στην Ελλάδα και χθες θα ξεκινούσε για Μπάρι. Τελικός προορισμός το Παρίσι.
.
Ασπαχάν-Κρανούλα!
Τη συνάντησα νωρίς το βράδυ της Τετάρτης στο σπίτι της Ελένης Παγκρατίου της υποπρόξενου της Γαλλίας στα Γιάννενα. Η κα Παγκρατίου προσέφερε το όμορφο και ήσυχο σπίτι της ως… καταφύγιο για το βράδυ της Λοράνς. Το σπίτι της οικογένειας θα ήταν ένας γρήγορος σταθμός για να βγει η νύχτα μέχρι την επόμενη μέρα ταξίδι να συνεχιστεί. Το άλογο βρίσκεται στο πίσω μέρος του κήπου και ακριβώς μπροστά του ένα στέσιον βάγκον με γαλλικές πινακίδες. Με το συγκεκριμένο αυτοκίνητο ταξιδεύει η οικογένεια της Λοράνς στο «ευρωπαϊκό» κομμάτι του οδοιπορικού της. Ο γιος της με τον παππού και τη γιαγιά του –γονείς της Λοράνς. Καθόμαστε όλοι μαζί στον κήπο και έχουμε θέα κυρίως στο βορειοδυτικό κομμάτι της πόλης. Τη λίμνη και το λεκανοπέδιο όπως φαίνονται από την πλευρά του Περάματος και της Ασφάκας. Είναι λίγο σουρεαλιστικό όταν σκέφτεσαι ότι η γυναίκα που έχεις απέναντι σου (καθηγήτρια Υφολογίας στο πανεπιστήμιο της Ρεν) έφτασε με ένα άλογο από ένα μονοπάτι ανάμεσα στα βουνά. Δυσκολεύεσαι να καταλάβεις τα «πώς και τα γιατί», ενώ την ακούς να σου εξηγεί με παντελώς πρωτάκουστες λέξεις -όπως η ράτσα του αλόγου της- τους λόγους του ταξιδιού της. Μετά κοιτάζεις την οικογένεια της να την περιστοιχίζει στο τραπέζι και έχεις την αίσθηση ότι όλοι βρίσκονται εκεί αναγκαστικά για να έχουν το νου τους στη Λοράνς που κάνει το παράτολμο ταξίδι.
Δεν είναι έτσι: Από την κουβέντα προκύπτει ότι έμαθε την αγάπη για τη νομαδική ζωή από τους γονείς της! Αυτό έκαναν και εκείνοι, όταν η Λοράνς ήταν παιδί. Και τώρα είναι μαζί της, την ακολουθούν κατά πόδας από τα τέλη Ιουνίου, επειδή αγαπούν το ταξίδι. Ο μικρός της γιος στις θερινές τους διακοπές γνωρίζει με αυτόν τον τρόπο τον κόσμο!«Ξεκίνησα καλύπτοντας 30 χιλιόμετρα την ημέρα. Κάθε εβδομάδα αυξάνω την απόσταση κατά πέντε χιλιόμετρα. Σταδιακά έφτασα να κάνω 60 χιλιόμετρα ημερησίως. Ξεκινάω κάθε πρωί στις έξι. Πρέπει να σέβεσαι το άλογο και την κούρασή του. Να μην παρασύρεσαι υπολογίζοντας μόνο τις δικές σου δυνάμεις», λέει η Λοράνς. Από τις 2 Απριλίου έχει κάνει τέσσερις χιλιάδες χιλιόμετρα- 45 μόνο την ημέρα που έφθασε στην Κρανούλα. Μου παραπονιέται για τους χάρτες: «Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα που οι χάρτες δεν σου λένε την αλήθεια!», λέει γελώντας. Κατά τα άλλα όλες οι χώρες μοιάζουν: «Ταξιδεύω κυρίως στην εξοχή, άρα η επικοινωνία με ανθρώπους δεν είναι όσο συχνή φαντάζεσαι. Αλλά όπου και αν πάω οι αντιδράσεις των ανθρώπων είναι πολύ θετικές. Στο Ιράν, στην Τουρκία, εδώ στην Ελλάδα… παντού οι άνθρωποι είναι χαρούμενοι και μου λένε μπράβο»..
Ημερολόγιο
Η Λοράνς έχει site όπου περιγράφει το ταξίδι της (amazonedelapaix.blog4ever.com). Εκεί υπάρχουν φωτογραφίες, περιγραφές των ημερών, σχόλια από τους τρεις περίπου χιλιάδες επισκέπτες που έχουν μπει μέχρι σήμερα στη σελίδα. Η ίδια «γράφει τα λιγότερα δυνατά» στο ηλεκτρονικό της ημερολόγιο. Προφυλάσσει τον οίστρο της γιατί μετά το τέλος του ταξιδιού της θέλει να γράψει ένα βιβλίο, ενώ υπάρχει στα σκαριά και μια συνεργασία με το περιοδικό Paris-Match.
Όταν μιλάει για το άλογο της καταλαβαίνεις ότι η Αλμίλα είναι το επίκεντρο του ταξιδιού, ο αδιαφιλονίκητος πρωταγωνιστής. Η Λοράνς εξηγεί τι συμβολίζει το άλογο σε κάθε χώρα. Αναλύει το πώς η ιστορία μιας ράτσας αλόγου βοηθά την ίδια να καταλάβει την ιστορία των λαών και των ταξιδιών της. «Το άλογο… είναι σαν να βρίσκεται στο κέντρο ενός ιστού ο οποίος συνδέει μέρη, λαούς, ιστορίες. Στην Ελλάδα ταυτίζουν το ταξίδι μου με τον Μέγα Αλέξανδρο. Σε άλλες χώρες με τις αμαζόνες, στο Ιράν με τη νομαδική ζωή», λέει η Λοράνς.Με το άλογό της, την Αλμίλα έχει αναπτύξει μια ιδιαίτερη σχέση. «Είμαστε φίλοι και ταυτόχρονα έτσι όπως ταξιδεύουμε όλοι μαζί μερικές φορές τη νοιώθω σαν το κατοικίδιο της οικογένειας. Έτσι κι αλλιώς τη συγκεκριμένη ράτσα την εκπαιδεύουν στο να είναι δίπλα στην οικογένεια και τον άνθρωπο», λέει και αμέσως μετά περιγράφει μια αναγκαστική επίσκεψη σε έναν αυτοκινητόδρομο όπου μαζί με το άλογο κατάφεραν να διαφύγουν τον μεγάλο κίνδυνο από τα αυτοκίνητα.
.
Πίσω στο κουτί
Όταν φτάσει στο Παρίσι, αναμένεται μια μικρή γιορτή από φίλους, επισκέπτες του site κ.λπ. Μετά το άλογο θα γυρίσει πάλι για να περιμένει τον επόμενο ταξιδιώτη. Και για την Αλμίλα το ταξίδι είναι ευτυχία. Κάνει αυτό που θέλει. Ταξιδεύει στη φύση, τρέφεται, κινείται. Η Λοράνς λέει ότι ανησυχεί για το πώς θα αντιδράσει «όταν θα την κλείσουν πάλι στο κουτί. Μερικά άλογα παθαίνουν ακόμη και κατάθλιψη».
Όταν το λέει δεν μπορώ να μη σκεφθώ ότι αυτός ο κίνδυνος εγκυμονεί και για την αναβάτη! Και η Λοράνς φαίνεται εξαρτημένη από τα ταξίδια της. Η ίδια όμως επικαλείται ως «αντίδοτο» τη Βρετάνη και την όμορφη φύση μέσα στην οποία ζει στο γαλλικό βορά. Και αμέσως μετά διηγείται στην παρέα την ιστορία με έναν «άβγαλτο» φίλο ιππέα που στην απέραντη στέπα της Μογγολίας ένιωσε φόβο απέναντι στο απέραντο. «Αναρωτιόμαστε αν νιώθουμε εγκλωβισμένοι στις μεγάλες πόλεις. Υπάρχει και ο… αντίθετος φόβος. Δοκίμασε να μείνεις στην τεράστια στέπα της Μογγολίας. Εκεί νιώθεις και είσαι μικροσκοπικός. Ο φίλος μου ένιωσε το φόβο αυτής της απεραντοσύνης που σου κόβει την ανάσα και εγκατέλειψε». Ποιος είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος σε ένα μεγάλο ταξίδι; ρωτάω «Οι άνθρωποι», λέει με ένταση και περιγράφει την επίθεση που δέχθηκε στην Αφρική δείχνοντας ένα σημάδι στο μέτωπο της. «Μου επιτέθηκαν ένοπλοι, με χτύπησαν, με έκλεψαν. Είμαι πια πολύ προσεκτική και δεν αφήνω να με πλησιάζουν άγνωστοι».Έχει ταξιδέψει τον κόσμο: Νοτιοανατολική Αφρική, Μαλάουι, Μοζαμβίκη. Μόλις ολοκληρώσει το συγκεκριμένο ταξίδι θα βάλει πλώρη για το επόμενο! Σχεδιάζει να πάει στη Μογγολία, εκεί δηλαδή όπου ξεκίνησε να κάνει μεγάλες αποστάσεις ιππεύοντας. Πώς εξασφαλίζει τα χρήματα; «Είναι δύσκολο να έχεις σπόνσορες, ιδίως εν μέσω οικονομικής κρίσης. Η υποστήριξη είναι πάρα πολύ μικρή. Αλλά το γεγονός ότι δεν πληρώνω για το άλογο, όπως και το έστω και ελάχιστο φαγητό που εξασφάλισα φεύγοντας από τη Γαλλία είναι ένα μικρό κέρδος».
.
Ξεκούραση
Όσο η ώρα περνάει η Λοράνς διηγείται ιστορίες. Για το πώς ο ήλιος είναι ανελέητος στην Τουρκία για το πώς η βροχή μπορεί να σε γονατίσει και να «μουσκέψει στην κυριολεξία ως και το κόκαλο σου», για τους απίθανους ταξιδιώτες που υπάρχουν εκεί έξω: ποδηλάτες που κάνουν τον γύρο του κόσμου και είναι συνοδοιπόροι για λίγες μέρες. «Το ταξίδι μου είναι ένας τρόπος να ανακαλύπτεις τους ανθρώπους. Είσαι αργός, έχεις χρόνο, παρατηρείς και γνωρίζεις τους άλλους», λέει. Κάθεται πιο χαλαρά στην καρέκλα της και λίγο πριν χαιρετηθούμε μου λέει ότι σήμερα είναι πιο άνετη από τις άλλες μέρες. «Θα ξεκινήσω ίσως λίγο πιο αργά αύριο από τις έξι το πρωί. Δεν αγχώνομαι. Είναι βραδιά ξεκούρασης».
..
.
..
.
