.........................Όταν η κομματική νομενκλατούρα δυσαρεστείται, τότε η κοινωνία μάλλον πρέπει να χαίρεται.
.
.
Τα αποτελέσματα των εσωκομματικών διαδικασιών στο ΠΑΣΟΚ το βράδυ της περασμένης Παρασκευής, αποτελούν την πρώτη ουσιαστική ένδειξη πως η νέα κυβέρνηση βαδίζει στο σωστό δρόμο:
Όταν η κομματική νομενκλατούρα δυσαρεστείται, τότε η κοινωνία μάλλον πρέπει να χαίρεται.
Ο Γ. Παπανδρέου πρότεινε για τη θέση του γενικού γραμματέα του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ τον... βουλευτή Ροδόπης, Σ. Ξυνίδη, ο οποίος τελικά εξελέγη μετά κόπων και βασάνων, χωρίς καν να συγκεντρώσει την απόλυτη πλειοψηφία των ψηφισάντων (180 ψήφους επί συνόλου 374).
Όταν η κομματική νομενκλατούρα δυσαρεστείται, τότε η κοινωνία μάλλον πρέπει να χαίρεται.
Ο Γ. Παπανδρέου πρότεινε για τη θέση του γενικού γραμματέα του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ τον... βουλευτή Ροδόπης, Σ. Ξυνίδη, ο οποίος τελικά εξελέγη μετά κόπων και βασάνων, χωρίς καν να συγκεντρώσει την απόλυτη πλειοψηφία των ψηφισάντων (180 ψήφους επί συνόλου 374).
Απέναντι στον κ. Ξυνίδη βρέθηκε το ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, ο Γ. Παναγιωτακόπουλος, ο οποίος, αυτοπροτεινόμενος, συσπείρωσε γύρω του μια ισχυρότατη μειοψηφία, συγκεντρώνοντας 126 ψήφους -υπήρξαν και 15 άκυρα και 53 λευκά.
Πρόκειται για φαινομενικά παράδοξο αποτέλεσμα, δεδομένων της μεγάλης νίκης που πέτυχε το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου, αλλά και της θετικής εντύπωσης για την κυβέρνηση στους περισσότερους Έλληνες.
Ακούγεται οξύμωρο το ότι η δυναμικότερη αντίσταση (αναλογικά) στη μέχρι τώρα κυβερνητική πρακτική δεν προήλθε από τα κόμματα της αντιπολίτευσης, αλλά μέσα από το ίδιο το ΠΑΣΟΚ. Και μάλιστα από την τάση εκείνη που είχε στηρίξει αταλάντευτα τον Γ. Παπανδρέου στην εσωκομματική κρίση του 2007.
Ωστόσο, η συντεταγμένη αυτή αντίδραση του «βαθέος ΠΑΣΟΚ», που δεν είχε στόχο προφανώς το πρόσωπο του νεοεκλεγέντος γραμματέα, δεν είναι καθόλου ανεξήγητη.
Αντίθετα, είναι ένα πρόδηλο μήνυμα δυσαρέσκειας προς τον πρόεδρο, ο οποίος φαίνεται πως αρνείται πεισματικά να προβεί σε εσωτερικές τακτοποιήσεις ημετέρων, επιχειρώντας ανανεωτικές τομές σε κυβέρνηση και κόμμα και δείχνοντας πως όσα διακηρύσσει περί αξιοκρατίας, από την επιλογή των γενικών γραμματέων μέχρι του τελευταίου στην ιεραρχία δημοσίου υπαλλήλου, δεν είναι έπεα πτερόεντα.
Είναι ένα μήνυμα ανησυχίας της πελατειακής για το κράτος αντίληψης απέναντι στον Γ. Παπανδρέου, ο οποίος επιμένει μετεκλογικά στην αυστηρή αυτοκριτική, τονίζοντας πως δεν θα επιτρέψει να επαναληφθεί το ίδιο λάθος και να γίνει το ΠΑΣΟΚ μεσάζοντας και διεκπεραιωτής συναλλαγών με την κυβέρνηση και τη δημόσια διοίκηση.
Έτσι, η αποτυχία του Γ. Παπανδρέου, να επιβάλει την πολιτική του βούληση στη μεγάλη πλειοψηφία του στενού κομματικού σώματος, μετατρέπεται σε εφαλτήριο θετικής αλλαγής της κοινωνίας.
Βέβαια, η αναμέτρηση της Παρασκευής ήταν απλώς αρχή. Θ' ακολουθήσουν κι άλλες, σημαντικότερες, που το αποτέλεσμα τους θα έχει ουσιαστικό αντίκτυπο στην κοινωνία.
Το δίλημμα όμως θα παραμένει πάντα το ίδιο. Ρήξη με τις κάθε λογής συντεχνίες ή συμβιβασμός; Άνοιγμα στην κοινωνία ή διαχείριση μικρών και μεγάλων συμφερόντων; Όσο απλή μοιάζει η απάντηση, τόσο σθένος χρειάζεται κάθε φορά η επιλογή της.
Γ.Χατζηλίδης.
http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=1733237
Πρόκειται για φαινομενικά παράδοξο αποτέλεσμα, δεδομένων της μεγάλης νίκης που πέτυχε το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου, αλλά και της θετικής εντύπωσης για την κυβέρνηση στους περισσότερους Έλληνες.
Ακούγεται οξύμωρο το ότι η δυναμικότερη αντίσταση (αναλογικά) στη μέχρι τώρα κυβερνητική πρακτική δεν προήλθε από τα κόμματα της αντιπολίτευσης, αλλά μέσα από το ίδιο το ΠΑΣΟΚ. Και μάλιστα από την τάση εκείνη που είχε στηρίξει αταλάντευτα τον Γ. Παπανδρέου στην εσωκομματική κρίση του 2007.
Ωστόσο, η συντεταγμένη αυτή αντίδραση του «βαθέος ΠΑΣΟΚ», που δεν είχε στόχο προφανώς το πρόσωπο του νεοεκλεγέντος γραμματέα, δεν είναι καθόλου ανεξήγητη.
Αντίθετα, είναι ένα πρόδηλο μήνυμα δυσαρέσκειας προς τον πρόεδρο, ο οποίος φαίνεται πως αρνείται πεισματικά να προβεί σε εσωτερικές τακτοποιήσεις ημετέρων, επιχειρώντας ανανεωτικές τομές σε κυβέρνηση και κόμμα και δείχνοντας πως όσα διακηρύσσει περί αξιοκρατίας, από την επιλογή των γενικών γραμματέων μέχρι του τελευταίου στην ιεραρχία δημοσίου υπαλλήλου, δεν είναι έπεα πτερόεντα.
Είναι ένα μήνυμα ανησυχίας της πελατειακής για το κράτος αντίληψης απέναντι στον Γ. Παπανδρέου, ο οποίος επιμένει μετεκλογικά στην αυστηρή αυτοκριτική, τονίζοντας πως δεν θα επιτρέψει να επαναληφθεί το ίδιο λάθος και να γίνει το ΠΑΣΟΚ μεσάζοντας και διεκπεραιωτής συναλλαγών με την κυβέρνηση και τη δημόσια διοίκηση.
Έτσι, η αποτυχία του Γ. Παπανδρέου, να επιβάλει την πολιτική του βούληση στη μεγάλη πλειοψηφία του στενού κομματικού σώματος, μετατρέπεται σε εφαλτήριο θετικής αλλαγής της κοινωνίας.
Βέβαια, η αναμέτρηση της Παρασκευής ήταν απλώς αρχή. Θ' ακολουθήσουν κι άλλες, σημαντικότερες, που το αποτέλεσμα τους θα έχει ουσιαστικό αντίκτυπο στην κοινωνία.
Το δίλημμα όμως θα παραμένει πάντα το ίδιο. Ρήξη με τις κάθε λογής συντεχνίες ή συμβιβασμός; Άνοιγμα στην κοινωνία ή διαχείριση μικρών και μεγάλων συμφερόντων; Όσο απλή μοιάζει η απάντηση, τόσο σθένος χρειάζεται κάθε φορά η επιλογή της.
Γ.Χατζηλίδης.
http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=1733237
