Όσοι από μας έχουμε περάσει προ πολλού τη πρώτη μας νιότη, βλέπουμε με κάθε καχυποψία τις οργανώσεις νεολαίας.
Όχι απλά διότι συνειδητοποιήσαμε αργότερα τις αρνητικές συνέπειες του νεολαιίστικης υπέρ-πολιτικοποίησης…
Κυρίως γιατί καταλάβαμε πως τα Κόμματα εκμεταλλεύονται το φυσικό ριζοσπαστισμό της Νεολαίας, με τον πιο κυνικό και εκμαυλιστικό τρόπο:
Κυνικό γιατί «πουλάνε» στη νέα γενιά ιδέες, που τα ίδια τα κόμματα δεν τις πολύ-πιστεύουν…
Και «εκμαυλιστικό», γιατί εθίζουν τα πιο δραστήρια και ικανά στελέχη της νεολαίας στη συναλλαγή, στην ιδιοτέλεια, στην υποκρισία και στην αναξιοκρατία.
Με δύο λόγια, πολλοί από μας, αν είχαμε το θάρρος θα λέγαμε στα κόμματα:
Διαλύστε τις Κομματικές νεολαίες, που να πάρει ο διάολος!
Δεν βλέπετε ότι δεν υπάρχει σοβαρή δημοκρατική χώρα – στην Ευρώπη κι εκτός αυτής – που να διατηρεί τέτοιους κομματικούς «στρατούς»;
Δεν βλέπετε ότι δεν υπάρχει σοβαρή χώρα, όπου οι κομματικές νεολαίες ελέγχουν τα Πανεπιστήμια κι αποτελούν «φυτώριο» ανάδειξης της μελλοντικών κομματικών γραφειοκρατών, με τους πιο αδιαφανείς και αναξιοκρατικούς τρόπους;
Έτσι σκέφτεστε, πιθανότατα, οι περισσότερο. Κι έχετε δίκιο…
Όμως, το πράγμα είναι λίγο πιο μπερδεμένο:
Πρώτον, διότι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν άλλοι μηχανισμοί ανάδειξης νέων ανθρώπων στην Κοινωνία. Η εκπαίδευση – που ήταν κάποτε – τώρα διαμεσολαβείται από τις κομματικές νεολαίες. Για να επιτύχεις ένα καλό μεταπτυχιακό (αν δεν έχεις χρήματα να πάς στο εξωτερικό), μια υποτροφία, μια απασχόληση και μια πιο μόνιμη δουλειά αργότερα, χρειάζεσαι το «μέσο» της κομματικής νεολαίας.
Κι έτσι οι «νεολαίες» αναπαράγονται, ακριβώς γιατί καλύπτουν την ανάγκη ανάδειξης νέων, σε μια απόλυτα «φρακαρισμένη» και αναξιοκρατική κοινωνία.
Δεύτερον, διότι δεν λειτουργούν οι δημοκρατικοί θεσμοί στην Ελλάδα. Κι έτσι κάθε αίτημα, κάθε δικαίωμα, κάθε διεκδίκηση απαιτεί «κινητοποιήσεις».
Σε μια κανονική δημοκρατία αυτά λύνονται με μηχανισμούς εκπροσώπησης σε όλα τα επίπεδα. Στη δική μας, ανάπηρη δημοκρατία αυτά λύνονται με συνεχή άσκηση πεζοδρομιακής «πίεσης» απ’ όλες τις πλευρές και προς όλες τις κατευθύνσεις.
Αυτός είναι ένας πρόσθετος λόγος που καθιστά απαραίτητους τους κομματικούς στρατούς. Που, όπως όλοι οι «στρατοί», στελεχώνονται από τη νεολαία.
Παρ’ όλα αυτά, η κατάσταση στη Νέα Δημοκρατία είναι αρκετά ιδιόμορφη πλέον: Το κόμμα εξουσίας που υπέστη πρόσφατα την πιο συντριπτική ήττα της ιστορίας του, βρίσκεται σήμερα – από την 29η Μαρτίου – με περισσότερα εγγεγραμμένα μέλη από κάθε άλλο κόμμα! Κι από κάθε άλλη εποχή…
Μια αληθινά «κινηματική διαδικασία» δημιούργησε θρυαλλίδα ανατροπής του πολιτικού σκηνικού, μέσα στο πιο συντηρητικό πολιτικό κόμμα!
Και αν κρίνουμε από τις διεργασίες που γίνονται κι από την δημόσια συζήτηση που έχει ξεκινήσει εν όψει του Συνεδρίου τους, ένας αληθινά ριζοσπαστικός πολιτικός λόγος αρχίζει να ξεδιπλώνεται…
Το κρίσιμο ερώτημα είναι, βέβαια, αν θα καταφέρει να διατηρήσει – ή τουλάχιστον να ξαναβρεί – τον κινηματικό χαρακτήρα του αυτό το ριζοσπαστικό φαινόμενο που όλοι είδαμε την 29η Νοεμβρίου.
Αυτό ακριβώς κρίνεται με την εκλογή Προέδρου της ΟΝΝΕΔ, μεθαύριο…
Υπάρχουν δύο υποψήφιοι πλέον (ο τρίτος ήδη παραιτήθηκε).
Και οι δύο είναι ενδιαφέρουσες περιπτώσεις, για να μην αδικούμε κανένα.
Και οι δύο υποστηρίζονται σκληρά από στελέχη φιλικά προσκείμενα προς τον νέο Πρόεδρο, τον Αντώνη Σαμαρά.
Αλλά ο ένας – ο Ανδρέας Παπαμιμίκος – αναδείχθηκε και εκφράζει παραδοσιακά κυκλώματα μέσα στο χώρο της Νεολαίας.
Ενώ ο άλλος – ο Κώστας Χατζής – εκφράζει, σχεδόν απόλυτα, τον κινηματικό χαρακτήρα αυτού του φαινομένου που έφερε το Σαμαρά στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας. Αυτού του κινηματικού χαρακτήρα, που έχει ανάγκη το εγχείρημά Σαμαρά για να πυροδοτήσει μια δυναμική κοινωνικής αλλαγής μέσα από τις στάχτες και τα αποκαϊδια ενός παρακμασμένου κόμματος.
Αυτή ο κινηματικός χαρακτήρας μέσα στη Νέα Γενιά μπορεί να μπολιαστεί. Και μόνο από τη Νεολαία μπορεί να αναδειχθεί ξανά.
Αν υπάρχει ένας «ανατρεπτικός ρόλος» που μπορεί να παίξουν οι κομματικές νεολαίες, είναι να στηρίξουν διεργασίες υπέρβασης και ρήξης μέσα στα κόμματα εξουσίας.
Κι αν υπάρχει ένα προνομιακός χώρος όπου μπορεί να γίνει αυτό ακόμα, είναι η ΟΝΝΕΔ, μέσα στη Νέα Δημοκρατία, που ως κόμμα ηττήθηκε κι ως παράταξη ήδη άρχισε να αφυπνίζεται.
Κι αν υπάρχει ένα υποψήφιος, η εκλογή του οποίου εκφράζει – και κερδίζει – το στοίχημα, είναι ο Κώστας Χατζής:
Ακολούθησε τον Αντώνη Σαμαρά πρώτος.
Πάλεψε από την αρχή δίπλα του, σχεδόν μόνος.
Πίστεψε στο Σαμαρά, όταν τον πίστευαν ελάχιστοι.
Έδειξε μεγάλη αποτελεσματικότητα εξ αρχής.
Συνέβαλε στη νίκη του Αντώνη Σαμαρά.
Είναι αυτόφωτος, δεν συνδέεται με κυκλώματα και μηχανισμούς.
Έχει απήχηση σε όλη την Ελλάδα.
Ένα λαϊκό παιδί, που ήδη εξελίσσεται σε λαϊκό ηγέτη της γενιάς του.
Δεν θέλω να μειώσω τον «αντίπαλό» του.
Κι αυτός είναι ένας άξιος νέος άνθρωπος…
Αλλά πολύ συμβατικός, αρκετά ισορροπιστής και λιγουλάκι… «παιδί του κομματικού σωλήνα».
Ενώ ο Χατζής έχει και τη φλόγα του κινηματικού, αλλά και την ωριμότητα του νεολαίου που πήγε κόντρα στο ρεύμα, νίκησε και δεν πήραν τα μυαλά του αέρα.
Αν υπάρξει νέα Μεταπολίτευση, αν η υπόσχεση και το όραμα του Αντώνη Σαμαρά πάρει σάρκα και οστά, χρειάζεται δίπλα του μια ισχυρή «φρουρά» με ηγέτη τον Κώστα Χατζή μάλλον, παρά τον Ανδρέας Παπαμιμίκο.
Κι αν δείτε ποια «Μέσα» υποστηρίζουν τον ένα και ποια τον άλλο, δεν σας μείνει καμία αμφιβολία…
Στις ρήξεις που έρχονται ο κινηματικός χαρακτήρας είναι απαραίτητος.
Και ο κινηματικός ηγέτης είναι ο Κώστας Χατζής.
Σε κάθε «Μεταπολίτευση» η νεολαία της εποχής βάζει τη σφραγίδα της.
Η «νέα Μεταπολίτευση» έχει βρει τον ηγέτη της, τον Αντώνη Σαμαρά.
Με την εκλογή του Χατζή, θα βρει και τη νεολαία που θα τη σφραγίσει…
Θ.Κ.
http://www.antinews.gr/?p=40883
Όχι απλά διότι συνειδητοποιήσαμε αργότερα τις αρνητικές συνέπειες του νεολαιίστικης υπέρ-πολιτικοποίησης…
Κυρίως γιατί καταλάβαμε πως τα Κόμματα εκμεταλλεύονται το φυσικό ριζοσπαστισμό της Νεολαίας, με τον πιο κυνικό και εκμαυλιστικό τρόπο:
Κυνικό γιατί «πουλάνε» στη νέα γενιά ιδέες, που τα ίδια τα κόμματα δεν τις πολύ-πιστεύουν…
Και «εκμαυλιστικό», γιατί εθίζουν τα πιο δραστήρια και ικανά στελέχη της νεολαίας στη συναλλαγή, στην ιδιοτέλεια, στην υποκρισία και στην αναξιοκρατία.
Με δύο λόγια, πολλοί από μας, αν είχαμε το θάρρος θα λέγαμε στα κόμματα:
Διαλύστε τις Κομματικές νεολαίες, που να πάρει ο διάολος!
Δεν βλέπετε ότι δεν υπάρχει σοβαρή δημοκρατική χώρα – στην Ευρώπη κι εκτός αυτής – που να διατηρεί τέτοιους κομματικούς «στρατούς»;
Δεν βλέπετε ότι δεν υπάρχει σοβαρή χώρα, όπου οι κομματικές νεολαίες ελέγχουν τα Πανεπιστήμια κι αποτελούν «φυτώριο» ανάδειξης της μελλοντικών κομματικών γραφειοκρατών, με τους πιο αδιαφανείς και αναξιοκρατικούς τρόπους;
Έτσι σκέφτεστε, πιθανότατα, οι περισσότερο. Κι έχετε δίκιο…
Όμως, το πράγμα είναι λίγο πιο μπερδεμένο:
Πρώτον, διότι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν άλλοι μηχανισμοί ανάδειξης νέων ανθρώπων στην Κοινωνία. Η εκπαίδευση – που ήταν κάποτε – τώρα διαμεσολαβείται από τις κομματικές νεολαίες. Για να επιτύχεις ένα καλό μεταπτυχιακό (αν δεν έχεις χρήματα να πάς στο εξωτερικό), μια υποτροφία, μια απασχόληση και μια πιο μόνιμη δουλειά αργότερα, χρειάζεσαι το «μέσο» της κομματικής νεολαίας.
Κι έτσι οι «νεολαίες» αναπαράγονται, ακριβώς γιατί καλύπτουν την ανάγκη ανάδειξης νέων, σε μια απόλυτα «φρακαρισμένη» και αναξιοκρατική κοινωνία.
Δεύτερον, διότι δεν λειτουργούν οι δημοκρατικοί θεσμοί στην Ελλάδα. Κι έτσι κάθε αίτημα, κάθε δικαίωμα, κάθε διεκδίκηση απαιτεί «κινητοποιήσεις».
Σε μια κανονική δημοκρατία αυτά λύνονται με μηχανισμούς εκπροσώπησης σε όλα τα επίπεδα. Στη δική μας, ανάπηρη δημοκρατία αυτά λύνονται με συνεχή άσκηση πεζοδρομιακής «πίεσης» απ’ όλες τις πλευρές και προς όλες τις κατευθύνσεις.
Αυτός είναι ένας πρόσθετος λόγος που καθιστά απαραίτητους τους κομματικούς στρατούς. Που, όπως όλοι οι «στρατοί», στελεχώνονται από τη νεολαία.
Παρ’ όλα αυτά, η κατάσταση στη Νέα Δημοκρατία είναι αρκετά ιδιόμορφη πλέον: Το κόμμα εξουσίας που υπέστη πρόσφατα την πιο συντριπτική ήττα της ιστορίας του, βρίσκεται σήμερα – από την 29η Μαρτίου – με περισσότερα εγγεγραμμένα μέλη από κάθε άλλο κόμμα! Κι από κάθε άλλη εποχή…
Μια αληθινά «κινηματική διαδικασία» δημιούργησε θρυαλλίδα ανατροπής του πολιτικού σκηνικού, μέσα στο πιο συντηρητικό πολιτικό κόμμα!
Και αν κρίνουμε από τις διεργασίες που γίνονται κι από την δημόσια συζήτηση που έχει ξεκινήσει εν όψει του Συνεδρίου τους, ένας αληθινά ριζοσπαστικός πολιτικός λόγος αρχίζει να ξεδιπλώνεται…
Το κρίσιμο ερώτημα είναι, βέβαια, αν θα καταφέρει να διατηρήσει – ή τουλάχιστον να ξαναβρεί – τον κινηματικό χαρακτήρα του αυτό το ριζοσπαστικό φαινόμενο που όλοι είδαμε την 29η Νοεμβρίου.
Αυτό ακριβώς κρίνεται με την εκλογή Προέδρου της ΟΝΝΕΔ, μεθαύριο…
Υπάρχουν δύο υποψήφιοι πλέον (ο τρίτος ήδη παραιτήθηκε).
Και οι δύο είναι ενδιαφέρουσες περιπτώσεις, για να μην αδικούμε κανένα.
Και οι δύο υποστηρίζονται σκληρά από στελέχη φιλικά προσκείμενα προς τον νέο Πρόεδρο, τον Αντώνη Σαμαρά.
Αλλά ο ένας – ο Ανδρέας Παπαμιμίκος – αναδείχθηκε και εκφράζει παραδοσιακά κυκλώματα μέσα στο χώρο της Νεολαίας.
Ενώ ο άλλος – ο Κώστας Χατζής – εκφράζει, σχεδόν απόλυτα, τον κινηματικό χαρακτήρα αυτού του φαινομένου που έφερε το Σαμαρά στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας. Αυτού του κινηματικού χαρακτήρα, που έχει ανάγκη το εγχείρημά Σαμαρά για να πυροδοτήσει μια δυναμική κοινωνικής αλλαγής μέσα από τις στάχτες και τα αποκαϊδια ενός παρακμασμένου κόμματος.
Αυτή ο κινηματικός χαρακτήρας μέσα στη Νέα Γενιά μπορεί να μπολιαστεί. Και μόνο από τη Νεολαία μπορεί να αναδειχθεί ξανά.
Αν υπάρχει ένας «ανατρεπτικός ρόλος» που μπορεί να παίξουν οι κομματικές νεολαίες, είναι να στηρίξουν διεργασίες υπέρβασης και ρήξης μέσα στα κόμματα εξουσίας.
Κι αν υπάρχει ένα προνομιακός χώρος όπου μπορεί να γίνει αυτό ακόμα, είναι η ΟΝΝΕΔ, μέσα στη Νέα Δημοκρατία, που ως κόμμα ηττήθηκε κι ως παράταξη ήδη άρχισε να αφυπνίζεται.
Κι αν υπάρχει ένα υποψήφιος, η εκλογή του οποίου εκφράζει – και κερδίζει – το στοίχημα, είναι ο Κώστας Χατζής:
Ακολούθησε τον Αντώνη Σαμαρά πρώτος.
Πάλεψε από την αρχή δίπλα του, σχεδόν μόνος.
Πίστεψε στο Σαμαρά, όταν τον πίστευαν ελάχιστοι.
Έδειξε μεγάλη αποτελεσματικότητα εξ αρχής.
Συνέβαλε στη νίκη του Αντώνη Σαμαρά.
Είναι αυτόφωτος, δεν συνδέεται με κυκλώματα και μηχανισμούς.
Έχει απήχηση σε όλη την Ελλάδα.
Ένα λαϊκό παιδί, που ήδη εξελίσσεται σε λαϊκό ηγέτη της γενιάς του.
Δεν θέλω να μειώσω τον «αντίπαλό» του.
Κι αυτός είναι ένας άξιος νέος άνθρωπος…
Αλλά πολύ συμβατικός, αρκετά ισορροπιστής και λιγουλάκι… «παιδί του κομματικού σωλήνα».
Ενώ ο Χατζής έχει και τη φλόγα του κινηματικού, αλλά και την ωριμότητα του νεολαίου που πήγε κόντρα στο ρεύμα, νίκησε και δεν πήραν τα μυαλά του αέρα.
Αν υπάρξει νέα Μεταπολίτευση, αν η υπόσχεση και το όραμα του Αντώνη Σαμαρά πάρει σάρκα και οστά, χρειάζεται δίπλα του μια ισχυρή «φρουρά» με ηγέτη τον Κώστα Χατζή μάλλον, παρά τον Ανδρέας Παπαμιμίκο.
Κι αν δείτε ποια «Μέσα» υποστηρίζουν τον ένα και ποια τον άλλο, δεν σας μείνει καμία αμφιβολία…
Στις ρήξεις που έρχονται ο κινηματικός χαρακτήρας είναι απαραίτητος.
Και ο κινηματικός ηγέτης είναι ο Κώστας Χατζής.
Σε κάθε «Μεταπολίτευση» η νεολαία της εποχής βάζει τη σφραγίδα της.
Η «νέα Μεταπολίτευση» έχει βρει τον ηγέτη της, τον Αντώνη Σαμαρά.
Με την εκλογή του Χατζή, θα βρει και τη νεολαία που θα τη σφραγίσει…
Θ.Κ.
http://www.antinews.gr/?p=40883
