«Ο μηχανικός εκσυγχρονισμός έδωσε σταδιακά την θέση του στον εκσυγχρονισμό της γνώσης, της επικοινωνίας της αισθητικής. Τα προϊόντα για να πουληθούν πρέπει να έχουν όχι μόνο μια χρηστική αλλά μια συμβολική και αισθητική αξία, ένα στυλ, μια ταυτότητα. Πέφτει η τιμή των μηχανικών, των ακατέργαστων προϊόντων και αυξάνει αυτών που εκπέμπουν ένα νόημα, μια αισθητική, ένα σχήμα. Η παραγωγή αυτού του τύπου των προϊόντων δεν εξαρτάται από την μηχανική δύναμη των μηχανών ούτε την ιδιοκτησία αλλά από τις γνωστικές ικανότητες του ανθρώπου. Την διανοητική, φαντασιακή, επινοητική εξυπνάδα και δημιουργικότητα του, το μυαλό του. Το ωράριο εργασίας απαιτεί νέες προσαρμογές γιατί το ρολόι του μυαλού λειτουργεί 24 ώρες το 24ωρο και όχι οκτώ. Οι μεγάλες ιδέες έρχονται συνήθως στις τέσσερις το πρωί. Η ποσότητα εργασίας που απαιτείται για την επινόηση και σχεδιασμό ενός προϊόντος είναι πλέον μεγαλύτερη από αυτή που χρειάζεται για την παραγωγή του. Το παράγω έγινε συνώνυμο του σκέφτομαι. Η Ελλάδα δεν παράγει γιατί δεν σκέπτεται. Η παραγωγή άξιας γίνεται δια μέσου της γνώσης.Η εργατική δύναμη, οι εργαζόμενοι και η διεκδικούμενη από αυτούς ιδιότητα του πολίτη, δεν μένει στην κοινωνική της διάσταση αλλά την μορφωτική, την πολιτισμική.»
