Γράφει ο Σπύρος ΕργολάβοςΣτην Έκθεση του ΟΟΣΑ (1981 – 1982) γίνεται ειδική αναφορά στην Ήπειρο, στις δυνατότητες και τα προβλήματά της. Οι δυνατότητές της συνδέονται με την παραγωγικότητα στον αγροτικό τομέα (υλοτομία, γεωργία, κτηνοτροφία), με τον εσωτερικό τουρισμό (εκμετάλλευση – αξιοποίηση του πλούσιου φυσικού – αρχαιολογικού στοιχείου), με την παροχή υπηρεσιών (Πανεπιστήμιο – Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο) και με την αξιοποίηση της γεωγραφικής της θέσης στο Βαλκανικό χώρο. Τα προβλήματα της Ηπείρου συνδέονται με τη μετανάστευση (εσωτερική – εξωτερική), με το δημογραφικό πρόβλημα και με τη απομόνωσή της από τον υπόλοιπο Ελλαδικό χώρο. Η πρώτη δυνατότητα της Ηπείρου, σχετική με την παραγωγικότητα στον αγροτικό τομέα, βρίσκεται, εδώ και αρκετά χρόνια, σε μηδενική ή μάλλον σε αρνητική κατάσταση. Εδώ βασικά οφείλεται ο μαρασμός της Ηπείρου. Νιώθει κανείς ντροπή και αγανάκτηση να αντικρύζει σήμερα αυτή την τραγική κατάσταση...
Ντροπή και αγανάκτηση που δημιουργούνται από το χαρακτηρισμό της Ηπείρου – εκ μέρους διεθνών και ευρωπαϊκών οργανισμών – ως της πιο προβληματικής περιοχής της Ευρωπαϊκής Ένωσης και – το κυριότερο – από το γεγονός ότι, μέσα σε λίγα χρόνια, υπάρχει κίνδυνος αλλοίωσης του πληθυσμού της Ηπείρου, από την ομαδική είσοδο Βορειοηπειρωτών και Αλβανών.
Και όλα αυτά, γιατί;
Απλούστατα, γιατί η πολιτική που ακολουθήθηκε μέχρι σήμερα στον τομέα τον παραγωγικό – αγροτικό και τεχνικό – υπήρξε – και εξακολουθεί να είναι – πέρα για πέρα αντιπαραγωγική. Και το τραγικό, σ’ αυτή την περίπτωση, ξέρετε ποιο είναι;
Φωτισμένοι άνθρωποι, εδώ και πολλές δεκαετίες, είχαν φροντίσει να δημιουργήσουν στον Ηπειρωτικό χώρο παραγωγικές – αγροτικές και τεχνικές – μονάδες, προκειμένου να συμβάλουν αποφασιστικά στην ανάπτυξη της Ηπείρου. Όλες αυτές οι παραγωγικές μονάδες, ή δε λειτούργησαν καθόλου ή λειτούργησαν για κάποιο διάστημα και μετά έκλεισαν˙ τα δε χρήματα που προορίζονταν γι’ αυτές τις παραγωγικές μονάδες διοχετεύτηκαν – και εξακολουθούν να διοχετεύονται – προς άγνωστη – αντιπαραγωγική – κατεύθυνση από ανθρώπους που δεν έχουν καμιά σχέση με την Ήπειρο.
Μπορείτε, άνετα, να αποκτήσετε μια εικόνα της αντιπαραγωγικής πολιτικής που ακολουθήθηκε μέχρι τώρα, με την αναφορά σε μερικές – ενδεικτικές – παραγωγικές μονάδες που εξαφανίστηκαν από προσώπου της Ηπειρωτικής γης, χωρίς καμιά αντίδραση.
Συγκεκριμένα:
1) Τεχνικές Σχολές Γ. Σταύρου (Γιάννινα)
Με τη διαθήκη του (1868) ο Γ. Σταύρου ίδρυσε στα Γιάννινα τις περίφημες Τεχνικές Σχολές που τόσες υπηρεσίες πρόσφεραν στην Ήπειρο. Όρισε δε να διοικούν το Κληροδότημά του τρεις Γιαννιώτες πολίτες και ο κατά καιρού πρόξενος της Ελλάδας στα Γιάννινα. Λόγω της τουρκοκρατίας και αυτό το Κληροδότημα περιήλθε – και μένει ακόμα – στη Μητρόπολη. Ακολουθώντας τη γενικότερη αντιπαραγωγική πολιτική ο μητροπολίτης Ιωαννίνων (πρώην και νυν) έκλεισε τις Τεχνικές Σχολές. Με απόφαση του Εφετείου Αθηνών, βέβαια, (1984) μέχρις ότου δημιουργηθούν οι συνθήκες για την επαναλειτουργία των Τεχνικών Σχολών. Νομάρχης και Μητροπολίτης, σε αγαστή συνεργασία, νοίκιασαν το κτίριο στο δημόσιο, στέγασαν με ενοίκιο δημόσιες υπηρεσίες. Όλες αυτές οι ενέργειες είναι πέρα για πέρα παράνομες˙ και το χειρότερο όλων: το ενοίκιο για κτίρια που ανήκουν στην πόλη, το πληρώνει ο φορολογούμενος πολίτης.
2) Τεχνικές Σχολές Γ. Τούλη (Μέτσοβο)
Με τη διαθήκη του (1878) ο Γ. Τούλης ίδρυσε στο Μέτσοβο Τεχνικές Σχολές και όρισε να τις διοικεί ο Δήμος (Κοινότητα) Μετσόβου. Και αυτό το κληροδότημα το υφάρπαξε, το 1933, ο Σπυρίδων προκαλώντας τις έντονες αντιδράσεις των Μετσοβιτών. Το 1940 οι Τεχνικές Σχολές έκλεισαν, γιατί το ενδιαφέρον της Μητρόπολης ήταν στραμμένο στη διακίνηση των μετοχών. Και εδώ εμπλέκεται, ως δήμαρχος Μετσόβου και νομάρχης, ο Αλ. Καχριμάνης που ανέχεται αυτή την παρανομία.
3) Υφαντική Σχολή Α. Παπάζογλου (Γιάννινα)
Με τη διαθήκη της (1884) η Αγγελική Παπάζογλου όρισε να ιδρυθεί στα Γιάννινα Υφαντική Σχολή για να σπουδάζουν και να τρέφονται σ’ αυτή 12 φτωχά κορίτσια από τα Γιάννινα, από τη Λάκκα Σουλίου και από τα Ζαγοροχώρια. Και αυτό το Κληροδότημα, μέχρι το 1990, το διαχειριζόταν η Μητρόπολη, και όπως ήταν επόμενο, έκλεισε την Υφαντική Σχολή. Το κτίριο νοικιάζεται στο δημόσιο και τα χρήματα από μια παράνομη διαχειριστική επιτροπή πηγαίνουν σε άγνωστη κατεύθυνση, ξένη προς τη βούληση της διαθέτιδας.
4) Πρακτική Γεωργική Σχολή Κων/νου Ζάππα (Ήπειρος)
Με τη διαθήκη του (1891) ο Κων/νος Ζάππας, εκτός των άλλων γνωστών Αγαθοεργημάτων του, δίνει εντολή να αγοραστεί στην Ήπειρο ο απαιτούμενος τόπος γης καλλιεργήσιμης, όπου θα χτιστεί κατοικία η οποία θα χρησιμεύσει ως σχολείο γεωργών και θα διδάσκονται σ’ αυτό πρακτικά τη γεωργία, δωρεάν, προς τελειοποίηση της γεωργικής εργασίας και της καλυτέρευσης των προϊόντων. Σκοπός αυτής της επιθυμίας του είναι, όπως γράφει στη διαθήκη του, "να παίρνουν τα τέκνα των γεωργών μας πρακτική πειθαρχία και ηθικοποίηση, ώστε επιστρέφοντας στα χωριά τους να χρησιμεύσουν στους λοιπούς συντοπίτες ως παράδειγμα καλής εργασίας, φιλεργίας και ηθικότητας".
Τίποτε σχεδόν από όσα ορίζουν στις διαθήκες τους ο Ευάγγελος και ο Κων/νος Ζάππας δεν έγινε, και ασφαλώς δεν έγινε και η πρακτική γεωργική σχολή. Ένα Διοικητικό Συμβούλιο άσχετο με την Ήπειρο διαχειρίζεται ανεξέλεγκτα τις περιουσίες τους, χωρίς να δίνει λόγο σε κανένα.
5) Ιεροδιδασκαλείο Βελλάς
Το 1911 ο μητροπολίτης, Βελλάς και Κονίτσης τότε, Σπυρίδων, ίδρυσε, με συνεισφορές Ηπειρωτών, στα ερείπια της Μονής Βελλάς το Ιεροδιδασκαλείο, με σκοπό, όπως ο ίδιος γράφει σε επιστολή του προς το Υπουργείο Παιδείας, το 1914, όχι "να παρέχει στην κοινωνία τον εκτός των ιεροτελεστιών άχρηστο σχεδόν εις παν άλλο κοινωνικό έργο εφημέριο, αλλά να εφοδιάζει τους τροφίμους αυτού με το πολύτιμο όπλο ποικίλων και ωφέλιμων γνώσεων της γεωργικής εν γένει τέχνης, αμπελουργίας, βαμβακοτροφίας, μελισσοκομίας, δενδροκομίας, κτηνοτροφικής, και να προσφέρει στο χωρικό της πατρίδας μας το μεγάλο πρακτικό και πολυτιμότατο δάσκαλο, το θεμελιωτή της μέλλουσας ευτυχίας του και της αξιοζήλευτης αγάπης προς το πάτριο έδαφος".
Αυτά γράφονταν το 1911. Το 2009 ένα παράνομο Ηγουμενοσυμβούλιο, ανύπαρκτης Μονής, διορισμένο από το μητροπολίτη Ιωαννίνων λυμαίνεται και αυτή την περιουσία, περιουσία που ανήκει στο Κράτος.
6) Πρακτικό Γεωργικό Σχολείο Δουρούτης
Το 1925, με νομοθετικό διάταγμα, ιδρύθηκε το Πρακτικό Γεωργικό Σχολείο Δουρούτης, περιήλθαν στην κυριότητα του Σχολείου απέραντες εκτάσεις που κρίθηκαν αναπαλλοτρίωτες για τις ανάγκες του Σχολείου, "με σκοπό την πρακτική γεωργική μόρφωση των νέων, για να καθίστανται αυτοί ικανοί να καλλιεργούν τα δικά τους κτήματα και να ιδρύουν γεωργικές και κτηνοτροφικές επιχειρήσεις".
Και αυτό το Σχολείο, όπως ήταν επόμενο, έκλεισε.
Πρωτοπόρες παραγωγικές, πρακτικές – γεωργικές και τεχνικές – μονάδες που έδωσαν, για λίγο όμως, ώθηση στην ανάπτυξη της Ηπείρου, έκλεισαν από ανθρώπους άσχετους με την εργασία και την Ήπειρο, άνθρωποι που οδήγησαν και οδηγούν την Ήπειρο στο μαρασμό και στην εξαθλίωση. Μαρασμό και εξαθλίωση που τα συνειδητοποιούμε, αν επισκεφθούμε, ιδιαίτερα κατά τους χειμερινούς μήνες, την ύπαιθρο, οπότε βλέπουμε την περιοχή μας ερημωμένη, τη γη εγκαταλειμμένη, τα χωριά μας μαραμένα, την παραγωγή ελαττωμένη, την αγροτική οικονομία, που είναι η βάση της εθνικής οικονομίας της χώρας, κλονισμένη στα θεμέλιά μας.
Και πώς ζούμε; Γι’ αυτό φροντίζουν οι πολιτικοί μας που συνεχώς δανείζονται και οδήγησαν τη χώρα μας στη χρεοκοπία.
Υπάρχει ελπίδα να ανανήψουμε; Με τα σημερινά δεδομένα, ας μη ζούμε με αυταπάτες. Όσο εδώ στα Γιάννινα "μια απόλυτη δεσποτική εξουσία" – όπως είναι η Μητρόπολη Ιωαννίνων – θα διοικεί και θα διαχειρίζεται τεράστιες περιουσίες που δεν της ανήκουν, χωρίς να δίνει λόγο σε κανένα, συνεχώς θα βαδίζουμε απ’ το κακό στο χειρότερο, καταδικάζοντας, με την ανοχή μας και τη συνενοχή μας, την περιοχή μας στο μαρασμό και στην οπισθοδρόμηση, κρατώντας τη γερά στο βαθύ σκοτάδι του μεσαίωνα.
Γι’ αυτή την κατάσταση το λόγο και την ευθύνη φέρουν οι βουλευτές του νομού μας. Πρέπει κάποτε να πάρουν την απόφαση: ή θα εκπροσωπούν το Γιαννιώτικο Λαό και θα απαιτήσουν να εφαρμοστεί, και στα Γιάννινα, το Σύνταγμα και οι νόμοι, ή θα υπολογίζουν το κακώς εννοούμενο πολιτικό κόστος και θα είναι οι ηθικοί αυτουργοί του εγκλήματος που διαπράττεται σε βάρος της περιοχής μας.
Ντροπή και αγανάκτηση που δημιουργούνται από το χαρακτηρισμό της Ηπείρου – εκ μέρους διεθνών και ευρωπαϊκών οργανισμών – ως της πιο προβληματικής περιοχής της Ευρωπαϊκής Ένωσης και – το κυριότερο – από το γεγονός ότι, μέσα σε λίγα χρόνια, υπάρχει κίνδυνος αλλοίωσης του πληθυσμού της Ηπείρου, από την ομαδική είσοδο Βορειοηπειρωτών και Αλβανών.
Και όλα αυτά, γιατί;
Απλούστατα, γιατί η πολιτική που ακολουθήθηκε μέχρι σήμερα στον τομέα τον παραγωγικό – αγροτικό και τεχνικό – υπήρξε – και εξακολουθεί να είναι – πέρα για πέρα αντιπαραγωγική. Και το τραγικό, σ’ αυτή την περίπτωση, ξέρετε ποιο είναι;
Φωτισμένοι άνθρωποι, εδώ και πολλές δεκαετίες, είχαν φροντίσει να δημιουργήσουν στον Ηπειρωτικό χώρο παραγωγικές – αγροτικές και τεχνικές – μονάδες, προκειμένου να συμβάλουν αποφασιστικά στην ανάπτυξη της Ηπείρου. Όλες αυτές οι παραγωγικές μονάδες, ή δε λειτούργησαν καθόλου ή λειτούργησαν για κάποιο διάστημα και μετά έκλεισαν˙ τα δε χρήματα που προορίζονταν γι’ αυτές τις παραγωγικές μονάδες διοχετεύτηκαν – και εξακολουθούν να διοχετεύονται – προς άγνωστη – αντιπαραγωγική – κατεύθυνση από ανθρώπους που δεν έχουν καμιά σχέση με την Ήπειρο.
Μπορείτε, άνετα, να αποκτήσετε μια εικόνα της αντιπαραγωγικής πολιτικής που ακολουθήθηκε μέχρι τώρα, με την αναφορά σε μερικές – ενδεικτικές – παραγωγικές μονάδες που εξαφανίστηκαν από προσώπου της Ηπειρωτικής γης, χωρίς καμιά αντίδραση.
Συγκεκριμένα:
1) Τεχνικές Σχολές Γ. Σταύρου (Γιάννινα)
Με τη διαθήκη του (1868) ο Γ. Σταύρου ίδρυσε στα Γιάννινα τις περίφημες Τεχνικές Σχολές που τόσες υπηρεσίες πρόσφεραν στην Ήπειρο. Όρισε δε να διοικούν το Κληροδότημά του τρεις Γιαννιώτες πολίτες και ο κατά καιρού πρόξενος της Ελλάδας στα Γιάννινα. Λόγω της τουρκοκρατίας και αυτό το Κληροδότημα περιήλθε – και μένει ακόμα – στη Μητρόπολη. Ακολουθώντας τη γενικότερη αντιπαραγωγική πολιτική ο μητροπολίτης Ιωαννίνων (πρώην και νυν) έκλεισε τις Τεχνικές Σχολές. Με απόφαση του Εφετείου Αθηνών, βέβαια, (1984) μέχρις ότου δημιουργηθούν οι συνθήκες για την επαναλειτουργία των Τεχνικών Σχολών. Νομάρχης και Μητροπολίτης, σε αγαστή συνεργασία, νοίκιασαν το κτίριο στο δημόσιο, στέγασαν με ενοίκιο δημόσιες υπηρεσίες. Όλες αυτές οι ενέργειες είναι πέρα για πέρα παράνομες˙ και το χειρότερο όλων: το ενοίκιο για κτίρια που ανήκουν στην πόλη, το πληρώνει ο φορολογούμενος πολίτης.
2) Τεχνικές Σχολές Γ. Τούλη (Μέτσοβο)
Με τη διαθήκη του (1878) ο Γ. Τούλης ίδρυσε στο Μέτσοβο Τεχνικές Σχολές και όρισε να τις διοικεί ο Δήμος (Κοινότητα) Μετσόβου. Και αυτό το κληροδότημα το υφάρπαξε, το 1933, ο Σπυρίδων προκαλώντας τις έντονες αντιδράσεις των Μετσοβιτών. Το 1940 οι Τεχνικές Σχολές έκλεισαν, γιατί το ενδιαφέρον της Μητρόπολης ήταν στραμμένο στη διακίνηση των μετοχών. Και εδώ εμπλέκεται, ως δήμαρχος Μετσόβου και νομάρχης, ο Αλ. Καχριμάνης που ανέχεται αυτή την παρανομία.
3) Υφαντική Σχολή Α. Παπάζογλου (Γιάννινα)
Με τη διαθήκη της (1884) η Αγγελική Παπάζογλου όρισε να ιδρυθεί στα Γιάννινα Υφαντική Σχολή για να σπουδάζουν και να τρέφονται σ’ αυτή 12 φτωχά κορίτσια από τα Γιάννινα, από τη Λάκκα Σουλίου και από τα Ζαγοροχώρια. Και αυτό το Κληροδότημα, μέχρι το 1990, το διαχειριζόταν η Μητρόπολη, και όπως ήταν επόμενο, έκλεισε την Υφαντική Σχολή. Το κτίριο νοικιάζεται στο δημόσιο και τα χρήματα από μια παράνομη διαχειριστική επιτροπή πηγαίνουν σε άγνωστη κατεύθυνση, ξένη προς τη βούληση της διαθέτιδας.
4) Πρακτική Γεωργική Σχολή Κων/νου Ζάππα (Ήπειρος)
Με τη διαθήκη του (1891) ο Κων/νος Ζάππας, εκτός των άλλων γνωστών Αγαθοεργημάτων του, δίνει εντολή να αγοραστεί στην Ήπειρο ο απαιτούμενος τόπος γης καλλιεργήσιμης, όπου θα χτιστεί κατοικία η οποία θα χρησιμεύσει ως σχολείο γεωργών και θα διδάσκονται σ’ αυτό πρακτικά τη γεωργία, δωρεάν, προς τελειοποίηση της γεωργικής εργασίας και της καλυτέρευσης των προϊόντων. Σκοπός αυτής της επιθυμίας του είναι, όπως γράφει στη διαθήκη του, "να παίρνουν τα τέκνα των γεωργών μας πρακτική πειθαρχία και ηθικοποίηση, ώστε επιστρέφοντας στα χωριά τους να χρησιμεύσουν στους λοιπούς συντοπίτες ως παράδειγμα καλής εργασίας, φιλεργίας και ηθικότητας".
Τίποτε σχεδόν από όσα ορίζουν στις διαθήκες τους ο Ευάγγελος και ο Κων/νος Ζάππας δεν έγινε, και ασφαλώς δεν έγινε και η πρακτική γεωργική σχολή. Ένα Διοικητικό Συμβούλιο άσχετο με την Ήπειρο διαχειρίζεται ανεξέλεγκτα τις περιουσίες τους, χωρίς να δίνει λόγο σε κανένα.
5) Ιεροδιδασκαλείο Βελλάς
Το 1911 ο μητροπολίτης, Βελλάς και Κονίτσης τότε, Σπυρίδων, ίδρυσε, με συνεισφορές Ηπειρωτών, στα ερείπια της Μονής Βελλάς το Ιεροδιδασκαλείο, με σκοπό, όπως ο ίδιος γράφει σε επιστολή του προς το Υπουργείο Παιδείας, το 1914, όχι "να παρέχει στην κοινωνία τον εκτός των ιεροτελεστιών άχρηστο σχεδόν εις παν άλλο κοινωνικό έργο εφημέριο, αλλά να εφοδιάζει τους τροφίμους αυτού με το πολύτιμο όπλο ποικίλων και ωφέλιμων γνώσεων της γεωργικής εν γένει τέχνης, αμπελουργίας, βαμβακοτροφίας, μελισσοκομίας, δενδροκομίας, κτηνοτροφικής, και να προσφέρει στο χωρικό της πατρίδας μας το μεγάλο πρακτικό και πολυτιμότατο δάσκαλο, το θεμελιωτή της μέλλουσας ευτυχίας του και της αξιοζήλευτης αγάπης προς το πάτριο έδαφος".
Αυτά γράφονταν το 1911. Το 2009 ένα παράνομο Ηγουμενοσυμβούλιο, ανύπαρκτης Μονής, διορισμένο από το μητροπολίτη Ιωαννίνων λυμαίνεται και αυτή την περιουσία, περιουσία που ανήκει στο Κράτος.
6) Πρακτικό Γεωργικό Σχολείο Δουρούτης
Το 1925, με νομοθετικό διάταγμα, ιδρύθηκε το Πρακτικό Γεωργικό Σχολείο Δουρούτης, περιήλθαν στην κυριότητα του Σχολείου απέραντες εκτάσεις που κρίθηκαν αναπαλλοτρίωτες για τις ανάγκες του Σχολείου, "με σκοπό την πρακτική γεωργική μόρφωση των νέων, για να καθίστανται αυτοί ικανοί να καλλιεργούν τα δικά τους κτήματα και να ιδρύουν γεωργικές και κτηνοτροφικές επιχειρήσεις".
Και αυτό το Σχολείο, όπως ήταν επόμενο, έκλεισε.
Πρωτοπόρες παραγωγικές, πρακτικές – γεωργικές και τεχνικές – μονάδες που έδωσαν, για λίγο όμως, ώθηση στην ανάπτυξη της Ηπείρου, έκλεισαν από ανθρώπους άσχετους με την εργασία και την Ήπειρο, άνθρωποι που οδήγησαν και οδηγούν την Ήπειρο στο μαρασμό και στην εξαθλίωση. Μαρασμό και εξαθλίωση που τα συνειδητοποιούμε, αν επισκεφθούμε, ιδιαίτερα κατά τους χειμερινούς μήνες, την ύπαιθρο, οπότε βλέπουμε την περιοχή μας ερημωμένη, τη γη εγκαταλειμμένη, τα χωριά μας μαραμένα, την παραγωγή ελαττωμένη, την αγροτική οικονομία, που είναι η βάση της εθνικής οικονομίας της χώρας, κλονισμένη στα θεμέλιά μας.
Και πώς ζούμε; Γι’ αυτό φροντίζουν οι πολιτικοί μας που συνεχώς δανείζονται και οδήγησαν τη χώρα μας στη χρεοκοπία.
Υπάρχει ελπίδα να ανανήψουμε; Με τα σημερινά δεδομένα, ας μη ζούμε με αυταπάτες. Όσο εδώ στα Γιάννινα "μια απόλυτη δεσποτική εξουσία" – όπως είναι η Μητρόπολη Ιωαννίνων – θα διοικεί και θα διαχειρίζεται τεράστιες περιουσίες που δεν της ανήκουν, χωρίς να δίνει λόγο σε κανένα, συνεχώς θα βαδίζουμε απ’ το κακό στο χειρότερο, καταδικάζοντας, με την ανοχή μας και τη συνενοχή μας, την περιοχή μας στο μαρασμό και στην οπισθοδρόμηση, κρατώντας τη γερά στο βαθύ σκοτάδι του μεσαίωνα.
Γι’ αυτή την κατάσταση το λόγο και την ευθύνη φέρουν οι βουλευτές του νομού μας. Πρέπει κάποτε να πάρουν την απόφαση: ή θα εκπροσωπούν το Γιαννιώτικο Λαό και θα απαιτήσουν να εφαρμοστεί, και στα Γιάννινα, το Σύνταγμα και οι νόμοι, ή θα υπολογίζουν το κακώς εννοούμενο πολιτικό κόστος και θα είναι οι ηθικοί αυτουργοί του εγκλήματος που διαπράττεται σε βάρος της περιοχής μας.
http://www.proinoslogos.gr/pn/index.php?module=pagesetter&func=viewpub&tid=13&pid=2145
