Το πρόβλημα είναι ότι το πολιτικό σύστημα της χώρας, δίστασε, ένεκα του πολιτικού κόστους, να εκσυγχρονίσει το πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό σύστημα.
Η ελληνική οικονομία αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα πολιτικού προσανατολισμού. Οι περισσότεροι που προσπαθούν ή λένε ότι θέλουν να επιλύσουν το οικονομικό πρόβλημα της χώρας, δεν μπορούν ή δεν θέλουν να αντιληφθούν, ότι υπό τις σημερινές συνθήκες, αυτό που ηττήθηκε και σήμερα καταρρέει, είναι ένα ιδιότυπο σύστημα ελληνικού “υπαρκτού σοσιαλισμού”.
Πρόκειται για το κεντρικά κατευθυνόμενο μοντέλο, μιας ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, που έχει θεοποιήσει τον κρατισμό και τον κυβερνητισμό, και που απεδείχθη απολύτως αναποτελεσματικό και αντιπαραγωγικό.
Δυστυχώς για τον Πρωθυπουργό, κάποιοι τον παρασύρουν σε λύσεις που τον μετατρέπουν σε “Γκορμπατσόφ της Ελλάδας”. Δηλαδή σε ηγέτη μιας χώρας που έχει αντιληφθεί και πεισθεί ότι η κατάσταση δεν πάει άλλο, και που προσπαθεί να διασώσει μια “νησίδα πατερναλιστικού κρατισμού και κομματικοκεντρικής διακυβέρνησης”, μέσα σε μια οικογένεια ευρωπαϊκών κρατών, που έχουν προ πολλού ξεπεράσει ιδεολογικές αγκυλώσεις και κοινωνικοπολιτικά στερεότυπα, και προχωρούν μπροστά, ακολουθώντας μέτρα και πολιτικές που στηρίζονται στον πολιτικό ρεαλισμό και την οικονομική αποτελεσματικότητα.
Σήμερα δικαιώνονται οι πολιτικές επιλογές του Κωνσταντίνου Καραμανλή, που “αγκυροβόλησε το πλοίο της Ελλάδας στην καρδιά του ευρωπαϊκού λιμανιού”.
Επί ελληνικού εδάφους σήμερα συγκρούονται δύο διαφορετικά πολιτικά οράματα, δύο διαφορετικές πολιτικές αντιλήψεις, το πρώτο θέλει μια ισχυρή Ελλάδα, με αποτελεσματικούς θεσμούς, πολιτικές διαδικασίες και οικονομικές υποδομές, να πρωταγωνιστεί στα δρώμενα της δημοκρατικής ευρωπαϊκής και δυτικής οικογένειας, όπου επικρατεί η “φιλελεύθερη συναίνεση”.
To δεύτερο πολιτικό όραμα μάλλον επιθυμεί την δημιουργία μιας Ελλάδας, όπου το αυταρχικό και κρατικοποιημένο, αφού έχει κατακτήσει την εξουσία, κόμμα, θα αποφασίζει, με “ιδεολογικά κριτήρια” τις πολιτικές που θα εφαρμόζονται σε εθνικό, τοπικό, οικονομικό και πολιτικό επίπεδα. Εδώ τα πολιτικά, ιδεολογικά και κοινωνικά στερεότυπα κυριαρχούν. Ο πλούσιος και το κέρδος δαιμονοποιούνται, ο επιχειρηματίας στιγματίζεται κοινωνικά και πολιτικά ως “εκμεταλλευτής των εργαζομένων”, ενώ όποιος εργάζεται σκληρά και παραγωγικά, θεωρείται “κορόιδο”.
Τούτη την ώρα η χώρα έχει φτάσει στο σημείο, όπου το ισχυρό θεσμικό, πολιτικό και οικονομικό πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καλείται να “νουθετήσει” τα άτακτα παιδιά της νεαρής ελληνικής Δημοκρατίας, που εισήλθαν τόσο στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, όσο και στην Ευρωζώνη, περισσότερο με πολιτικά και λιγότερο με οικονομικά κριτήρια.
Οι Ευρωπαίοι οι Δυτικοί σύμμαχοι της Ελλάδας, λόγω του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, του Εμφυλίου, της Χούντας αλλά και για πολιτισμικούς λόγους, θεώρησαν ότι η εύθραυστη ελληνική Δημοκρατία έπρεπε να σταθεροποιηθεί και να ενισχυθεί πολιτικά και οικονομικά. Πακτωλός χρημάτων, με τη μορφή, στρατιωτικής βοήθειας, επιδοτήσεων και έκτακτων ενισχύσεων, εισέρευσε στη χώρα τις τελευταίες δεκαετίες.
Το πρόβλημα είναι ότι το πολιτικό σύστημα της χώρας, δίστασε, ένεκα του πολιτικού κόστους, να εκσυγχρονίσει το πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό σύστημα.
Παρά τις υποσχέσεις περί “εκσυγχρονισμού”, “νέας διακυβέρνησης” και “καλυτέρων ημερών”, τόσο η κεντροαριστερά όσο και η κεντροδεξιά, δίστασαν να αγγίξουν τον πυρήνα του ελληνικού προβλήματος, που είναι το μεγάλο, αντιπαραγωγικό και διεφθαρμένο κράτος, που όχι μόνον δεν προωθεί την οικονομική ανάπτυξη, αλλά και θεωρεί εχθρική πολιτικά την οποιαδήποτε επέκταση και παραγωγική διεύρυνση του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας..
Δ.Θωμάς
http://greece-salonika.blogspot.com/2010/05/blog-post_4719.html#ixzz0ns9BkFJN
Η ελληνική οικονομία αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα πολιτικού προσανατολισμού. Οι περισσότεροι που προσπαθούν ή λένε ότι θέλουν να επιλύσουν το οικονομικό πρόβλημα της χώρας, δεν μπορούν ή δεν θέλουν να αντιληφθούν, ότι υπό τις σημερινές συνθήκες, αυτό που ηττήθηκε και σήμερα καταρρέει, είναι ένα ιδιότυπο σύστημα ελληνικού “υπαρκτού σοσιαλισμού”.
Πρόκειται για το κεντρικά κατευθυνόμενο μοντέλο, μιας ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, που έχει θεοποιήσει τον κρατισμό και τον κυβερνητισμό, και που απεδείχθη απολύτως αναποτελεσματικό και αντιπαραγωγικό.
Δυστυχώς για τον Πρωθυπουργό, κάποιοι τον παρασύρουν σε λύσεις που τον μετατρέπουν σε “Γκορμπατσόφ της Ελλάδας”. Δηλαδή σε ηγέτη μιας χώρας που έχει αντιληφθεί και πεισθεί ότι η κατάσταση δεν πάει άλλο, και που προσπαθεί να διασώσει μια “νησίδα πατερναλιστικού κρατισμού και κομματικοκεντρικής διακυβέρνησης”, μέσα σε μια οικογένεια ευρωπαϊκών κρατών, που έχουν προ πολλού ξεπεράσει ιδεολογικές αγκυλώσεις και κοινωνικοπολιτικά στερεότυπα, και προχωρούν μπροστά, ακολουθώντας μέτρα και πολιτικές που στηρίζονται στον πολιτικό ρεαλισμό και την οικονομική αποτελεσματικότητα.
Σήμερα δικαιώνονται οι πολιτικές επιλογές του Κωνσταντίνου Καραμανλή, που “αγκυροβόλησε το πλοίο της Ελλάδας στην καρδιά του ευρωπαϊκού λιμανιού”.
Επί ελληνικού εδάφους σήμερα συγκρούονται δύο διαφορετικά πολιτικά οράματα, δύο διαφορετικές πολιτικές αντιλήψεις, το πρώτο θέλει μια ισχυρή Ελλάδα, με αποτελεσματικούς θεσμούς, πολιτικές διαδικασίες και οικονομικές υποδομές, να πρωταγωνιστεί στα δρώμενα της δημοκρατικής ευρωπαϊκής και δυτικής οικογένειας, όπου επικρατεί η “φιλελεύθερη συναίνεση”.
To δεύτερο πολιτικό όραμα μάλλον επιθυμεί την δημιουργία μιας Ελλάδας, όπου το αυταρχικό και κρατικοποιημένο, αφού έχει κατακτήσει την εξουσία, κόμμα, θα αποφασίζει, με “ιδεολογικά κριτήρια” τις πολιτικές που θα εφαρμόζονται σε εθνικό, τοπικό, οικονομικό και πολιτικό επίπεδα. Εδώ τα πολιτικά, ιδεολογικά και κοινωνικά στερεότυπα κυριαρχούν. Ο πλούσιος και το κέρδος δαιμονοποιούνται, ο επιχειρηματίας στιγματίζεται κοινωνικά και πολιτικά ως “εκμεταλλευτής των εργαζομένων”, ενώ όποιος εργάζεται σκληρά και παραγωγικά, θεωρείται “κορόιδο”.
Τούτη την ώρα η χώρα έχει φτάσει στο σημείο, όπου το ισχυρό θεσμικό, πολιτικό και οικονομικό πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καλείται να “νουθετήσει” τα άτακτα παιδιά της νεαρής ελληνικής Δημοκρατίας, που εισήλθαν τόσο στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, όσο και στην Ευρωζώνη, περισσότερο με πολιτικά και λιγότερο με οικονομικά κριτήρια.
Οι Ευρωπαίοι οι Δυτικοί σύμμαχοι της Ελλάδας, λόγω του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, του Εμφυλίου, της Χούντας αλλά και για πολιτισμικούς λόγους, θεώρησαν ότι η εύθραυστη ελληνική Δημοκρατία έπρεπε να σταθεροποιηθεί και να ενισχυθεί πολιτικά και οικονομικά. Πακτωλός χρημάτων, με τη μορφή, στρατιωτικής βοήθειας, επιδοτήσεων και έκτακτων ενισχύσεων, εισέρευσε στη χώρα τις τελευταίες δεκαετίες.
Το πρόβλημα είναι ότι το πολιτικό σύστημα της χώρας, δίστασε, ένεκα του πολιτικού κόστους, να εκσυγχρονίσει το πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό σύστημα.
Παρά τις υποσχέσεις περί “εκσυγχρονισμού”, “νέας διακυβέρνησης” και “καλυτέρων ημερών”, τόσο η κεντροαριστερά όσο και η κεντροδεξιά, δίστασαν να αγγίξουν τον πυρήνα του ελληνικού προβλήματος, που είναι το μεγάλο, αντιπαραγωγικό και διεφθαρμένο κράτος, που όχι μόνον δεν προωθεί την οικονομική ανάπτυξη, αλλά και θεωρεί εχθρική πολιτικά την οποιαδήποτε επέκταση και παραγωγική διεύρυνση του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας..
Δ.Θωμάς
http://greece-salonika.blogspot.com/2010/05/blog-post_4719.html#ixzz0ns9BkFJN
