Η κυρία Ντόρα Μπακογιάννη απαντώντας χθες στα όσα επικριτικά ακούστηκαν τις τελευταίες ημέρες για τις συνθήκες ίδρυσης της Δημοκρατικής Συμμαχίας δήλωσε ότι:«Ορισμένοι που μιλάνε για αποστασία, ακόμα και υψηλά ιστάμενοι, φαίνεται πως δεν ξέρουν καλά ελληνικά. Αποστασία σημαίνει να ρίχνεις κυβέρνηση. Κανείς όμως δεν έχει ρίξει κυβέρνηση».
Επειδή όπως έλεγε και το πρώτο άτομο με κώφωση και τύφλωση που αποφοίτησε από πανεπιστήμιο το 1914 , η Αμερικανίδα ακτιβίστρια και συγγραφέας Hellen Keller «Αν είναι αλήθεια ότι το βιολί είναι το τελειότερο μουσικό όργανο, τότε τα Ελληνικά είναι το βιολί της σκέψης», θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι η κυρία Μπακογιάννη είναι ένα …. ξεκούρδιστο και κακόηχο βιολί της σκέψης!
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Η λέξη «Αποστασία» σύμφωνα με το λεξικό της Νέας Ελληνικής γλώσσας του κ. Μπαμπινιώτη αποδίδεται ως εξής: «Η εκούσια αποχώρηση μελών ενός κόμματος /πολιτικού σχηματισμού από αυτό , με σκοπό την αποδυνάμωση του και την πολιτική φθορά του».
Η ετυμολογική λοιπόν απόδοση της λέξης «Αποστασία» που επιχειρήθηκε από την κ. Μπακογιάννη αποτυπώνει ξεκάθαρα ότι αφ` ενός στερείται των γνώσεων της Ελληνικής γλώσσας, (με την αντίφαση να κατηγορεί προς τούτο … «υψηλά ιστάμενους» να καταδεικνύει το φαιδρό και συνάμα τραγικό της υπόθεσης), αφ’ ετέρου δε ότι τα ελληνικά της θα πρέπει να είναι αυτοδίδακτα από το στενό οικογενειακό της περιβάλλον, στο οποίο η λέξη «Αποστασία» είναι συνυφασμένη με την αποστασία του 1965 όπου ο πατέρας της Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε ενεργό ρόλο στις παρασκηνιακές διαβουλεύσεις για τον σχηματισμό και τη στήριξη των κυβερνήσεων των «αποστατών».
Ως γνωστόν η πρώτη συνέπεια της «αποστασίας» ήταν η πολιτική αστάθεια που δημιουργήθηκε αφού παραβιάστηκε η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας..
Η πιο σημαντική συνέπεια όμως ήταν η απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών και η εξουδετέρωση της άμυνας του συστήματος απέναντι σε πολιτειακές εκτροπές. Αυτή η απαξίωση και η άμβλυνση των μηχανισμών άμυνας εξέθρεψαν και επέτρεψαν το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967.
Υπενθυμίζεται επίσης ότι για να πειστούν οι βουλευτές της Ε.Κ. να αποχωρήσουν χρησιμοποιήθηκαν ταπεινά δολώματα. Προσφέρθηκαν υπουργικοί θώκοι σε πολιτικούς ήσσονος σημασίας για να στηρίξουν τις κυβερνήσεις, έτσι ώστε δημιουργήθηκε η εντύπωση πως όποιος βουλευτής αποχωρούσε από την Ε.Κ. λάμβανε αυτόματα και υπουργείο.
Παράλληλα υπήρξαν και καταγγελίες για χρηματισμό και εξαγορά ψήφων. Είναι άλλωστε γνωστό τι ανέφερε ο Παν. Κανελλόπουλος, αρχηγός της ΕΡΕ, που είχε στηρίξει την Αποστασία και τις βασιλικές επιλογές, σε υπόμνημά του προς τον Κωνσταντίνο τον Ιανουάριο 1966, σχολιάζοντας την στάση των αποστατών της ΕΚ, όπου σημείωνε ότι εκ των υστέρων πληροφορήθηκε ορισμένες λεπτομέρειες της κρίσης:
«Το χειρότερον … είναι ότι η απόσπασις των αναγκαίων βουλευτών… έγινε με εξαγοράν συνειδήσεων… με τον υπουργικόν θώκον ή και με άλλα ακατονόμαστα μέσα …»
«Ο Χέγκελ λέει κάπου ότι όλα τα γεγονότα και οι προσωπικότητες της ιστορίας επανεμφανίζονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Ξέχασε να προσθέσει: την πρώτη φορά ως τραγωδία, τη δεύτερη ως φάρσα» (Μαρξ Καρλ).
Αλλά ακόμα και εάν ξεφύγουμε από την στενή ερμηνεία των ελληνικών λεξικών και εξετάσουμε την λέξη «Αποστασία» από την κοινωνιολογική της πλευρά , πάλι η κ. Μπακογίαννη είναι εκτεθειμένη.
Ο αμερικανός κοινωνιολόγος Ντέιβιντ Μπρόμλεϊ (David G. Bromley) προσδιόρισε το ρόλο του αποστάτη (στην αγγλική, «apostate») ως εξής: Σε εξαιρετικά πολωμένες περιπτώσεις στις οποίες το μέλος μιας οργάνωσης βιώνει μια ολική αλλαγή των πεποιθήσεών του μέσω συνεργασίας με μία ή περισσότερες από τις αντιτιθέμενες πλευρές χωρίς την συγκατάθεση ή τον έλεγχο της οργάνωσης. Η καταγραφή των γεγονότων περιγράφει το ουσιώδες κακό της οργάνωσης που ανήκε προηγουμένως ο αποστάτης και εξιστορούνται μέσα από την προσωπική εμπειρία παγίδευσης και απόλυτης διαφυγής/σωτηρίας του αποστάτη.
Ο αμερικανός κοινωνιολόγος Λούις Κοσέρ (Lewis A. Coser), βλέποντας από άλλη οπτική γωνία το ζήτημα και σε αρμονία με τον γερμανό φιλόσοφο και κοινωνιολόγο Μαξ Σέλερ (Max Scheler), θεωρεί τον αποστάτη ως άτομο που όχι μόνο βίωσε μια δραματική αλλαγή των πεποιθήσεών του αλλά και «ως άτομο που, ακόμη και στη νέα κατάσταση πίστης του, δεν ζει πρωτίστως πνευματικά σύμφωνα με το περιεχόμενο της νέας πίστης του επιδιώκοντας ανάλογους στόχους, παρά μόνο μάχεται ενάντια στην παλιά πίστη του και υπερασπίζεται την αποκήρυξή της».
Με τη δήλωση της λοιπόν η κυρία Μπακογιάννη και την αυθαίρετη ερμηνεία του ορισμού της «Αποστασίας» αποδεικνύεται ως ένα …. ξεκούρδιστο και κακόηχο βιολί της σκέψης.
Χρησιμοποιεί τις λέξεις για να συγκαλύπτει και όχι για να διαφωτίζει τις πράξεις.
http://www.politis-gr.com/?p=7736
Επειδή όπως έλεγε και το πρώτο άτομο με κώφωση και τύφλωση που αποφοίτησε από πανεπιστήμιο το 1914 , η Αμερικανίδα ακτιβίστρια και συγγραφέας Hellen Keller «Αν είναι αλήθεια ότι το βιολί είναι το τελειότερο μουσικό όργανο, τότε τα Ελληνικά είναι το βιολί της σκέψης», θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι η κυρία Μπακογιάννη είναι ένα …. ξεκούρδιστο και κακόηχο βιολί της σκέψης!
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Η λέξη «Αποστασία» σύμφωνα με το λεξικό της Νέας Ελληνικής γλώσσας του κ. Μπαμπινιώτη αποδίδεται ως εξής: «Η εκούσια αποχώρηση μελών ενός κόμματος /πολιτικού σχηματισμού από αυτό , με σκοπό την αποδυνάμωση του και την πολιτική φθορά του».
Η ετυμολογική λοιπόν απόδοση της λέξης «Αποστασία» που επιχειρήθηκε από την κ. Μπακογιάννη αποτυπώνει ξεκάθαρα ότι αφ` ενός στερείται των γνώσεων της Ελληνικής γλώσσας, (με την αντίφαση να κατηγορεί προς τούτο … «υψηλά ιστάμενους» να καταδεικνύει το φαιδρό και συνάμα τραγικό της υπόθεσης), αφ’ ετέρου δε ότι τα ελληνικά της θα πρέπει να είναι αυτοδίδακτα από το στενό οικογενειακό της περιβάλλον, στο οποίο η λέξη «Αποστασία» είναι συνυφασμένη με την αποστασία του 1965 όπου ο πατέρας της Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε ενεργό ρόλο στις παρασκηνιακές διαβουλεύσεις για τον σχηματισμό και τη στήριξη των κυβερνήσεων των «αποστατών».
Ως γνωστόν η πρώτη συνέπεια της «αποστασίας» ήταν η πολιτική αστάθεια που δημιουργήθηκε αφού παραβιάστηκε η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας..
Η πιο σημαντική συνέπεια όμως ήταν η απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών και η εξουδετέρωση της άμυνας του συστήματος απέναντι σε πολιτειακές εκτροπές. Αυτή η απαξίωση και η άμβλυνση των μηχανισμών άμυνας εξέθρεψαν και επέτρεψαν το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967.
Υπενθυμίζεται επίσης ότι για να πειστούν οι βουλευτές της Ε.Κ. να αποχωρήσουν χρησιμοποιήθηκαν ταπεινά δολώματα. Προσφέρθηκαν υπουργικοί θώκοι σε πολιτικούς ήσσονος σημασίας για να στηρίξουν τις κυβερνήσεις, έτσι ώστε δημιουργήθηκε η εντύπωση πως όποιος βουλευτής αποχωρούσε από την Ε.Κ. λάμβανε αυτόματα και υπουργείο.
Παράλληλα υπήρξαν και καταγγελίες για χρηματισμό και εξαγορά ψήφων. Είναι άλλωστε γνωστό τι ανέφερε ο Παν. Κανελλόπουλος, αρχηγός της ΕΡΕ, που είχε στηρίξει την Αποστασία και τις βασιλικές επιλογές, σε υπόμνημά του προς τον Κωνσταντίνο τον Ιανουάριο 1966, σχολιάζοντας την στάση των αποστατών της ΕΚ, όπου σημείωνε ότι εκ των υστέρων πληροφορήθηκε ορισμένες λεπτομέρειες της κρίσης:
«Το χειρότερον … είναι ότι η απόσπασις των αναγκαίων βουλευτών… έγινε με εξαγοράν συνειδήσεων… με τον υπουργικόν θώκον ή και με άλλα ακατονόμαστα μέσα …»
«Ο Χέγκελ λέει κάπου ότι όλα τα γεγονότα και οι προσωπικότητες της ιστορίας επανεμφανίζονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Ξέχασε να προσθέσει: την πρώτη φορά ως τραγωδία, τη δεύτερη ως φάρσα» (Μαρξ Καρλ).
Αλλά ακόμα και εάν ξεφύγουμε από την στενή ερμηνεία των ελληνικών λεξικών και εξετάσουμε την λέξη «Αποστασία» από την κοινωνιολογική της πλευρά , πάλι η κ. Μπακογίαννη είναι εκτεθειμένη.
Ο αμερικανός κοινωνιολόγος Ντέιβιντ Μπρόμλεϊ (David G. Bromley) προσδιόρισε το ρόλο του αποστάτη (στην αγγλική, «apostate») ως εξής: Σε εξαιρετικά πολωμένες περιπτώσεις στις οποίες το μέλος μιας οργάνωσης βιώνει μια ολική αλλαγή των πεποιθήσεών του μέσω συνεργασίας με μία ή περισσότερες από τις αντιτιθέμενες πλευρές χωρίς την συγκατάθεση ή τον έλεγχο της οργάνωσης. Η καταγραφή των γεγονότων περιγράφει το ουσιώδες κακό της οργάνωσης που ανήκε προηγουμένως ο αποστάτης και εξιστορούνται μέσα από την προσωπική εμπειρία παγίδευσης και απόλυτης διαφυγής/σωτηρίας του αποστάτη.
Ο αμερικανός κοινωνιολόγος Λούις Κοσέρ (Lewis A. Coser), βλέποντας από άλλη οπτική γωνία το ζήτημα και σε αρμονία με τον γερμανό φιλόσοφο και κοινωνιολόγο Μαξ Σέλερ (Max Scheler), θεωρεί τον αποστάτη ως άτομο που όχι μόνο βίωσε μια δραματική αλλαγή των πεποιθήσεών του αλλά και «ως άτομο που, ακόμη και στη νέα κατάσταση πίστης του, δεν ζει πρωτίστως πνευματικά σύμφωνα με το περιεχόμενο της νέας πίστης του επιδιώκοντας ανάλογους στόχους, παρά μόνο μάχεται ενάντια στην παλιά πίστη του και υπερασπίζεται την αποκήρυξή της».
Με τη δήλωση της λοιπόν η κυρία Μπακογιάννη και την αυθαίρετη ερμηνεία του ορισμού της «Αποστασίας» αποδεικνύεται ως ένα …. ξεκούρδιστο και κακόηχο βιολί της σκέψης.
Χρησιμοποιεί τις λέξεις για να συγκαλύπτει και όχι για να διαφωτίζει τις πράξεις.
http://www.politis-gr.com/?p=7736
